«Ο Παράμεσος» Book review

Οτιδήποτε μας δημιουργεί συναισθήματα που θα θέλαμε να κλειδώσουμε σ´ένα κουτί για να πάμε παρακάτω, μπορεί να γίνει «δείγμα». Υλικό ή άυλο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, ο Κος Ντεσιμάρου αναλαμβάνει να το βάλει σ´ ένα μπουκαλάκι με φορμόλη, να το διατηρήσει για πάντα σφραγισμένο και να δώσει τέλος.

Πόσο απελευθερωτικό…να μη χρειάζεται να πονέσεις σκίζοντας ή καταχωνιάζοντας αναμνήσεις με κίνδυνο να τις ξανασυναντήσεις. Τις παραδίδεις σε κάποιον που θα τις προσέξει και θα τις διατηρήσει, αντι για σένα, αναλλοίωτες στον χρόνο. Έτσι δημιουργείται χώρος για λύτρωση, ηρεμία και καινούριες εμπειρίες. Μάλλον γι´ αυτό οι πελάτες του εργαστηρίου δειγμάτων έφευγαν πάντα ικανοποιημένοι και, συνήθως, δεν επέστρεφαν ποτέ.

Δεν αναφέρεται πουθενά το όνομα της ηρωίδας στο βιβλίο. Ίσως να έχει το όνομα όλων μας και κανενός ταυτόχρονα. Με τον τρόπο αυτό ταυτιζόμαστε όσο το επιθυμούμε, καθώς το βιβλίο ξύνει σκοτεινές επιφάνειες ανθρώπινων βιωμάτων και συμπεριφορών, μέσα από έναν ατελείωτο χορό παραβολών, που δεν θα ήθελαν όλοι οι αναγνώστες να αναμοχλεύσουν σε βάθος προσωπικού επιπέδου.

Όσο γνώριζα την ηρωίδα, στο μυαλό μου σχηματίστηκε το όνομα Atago (愛宕) ένα όνομα δύσημο εξ´ αιτίας της γραμματοσειράς των κάντζι όπου 愛 σημαίνει αγάπη, λατρεία και 宕 σημαίνει παρατάω, εγκαταλείπω. Προσωποποίησα την ηρωίδα και μου άρεσε πολύ που μου δόθηκε για πρώτη φορά τέτοια ελευθερία σ´ ένα βιβλίο.

Η Atago ζούσε μόνη, χωρίς συγγενείς και φίλους σε ένα παραλιακό χωριό, το οποίο αποφάσισε να εγκαταλείψει και να βρει την τύχη της αλλού εξ´αιτίας ενός ατυχήματος στο εργοστάσιο αναψυκτικών όπου δούλευε. Πιάστηκε το δάχτυλό της στον ιμάντα μεταφοράς των αναψυκτικών και κόπηκε ένα μικρό κομμάτι σάρκας από τον παράμεσο του αριστερού χεριού της. Ως εκ τούτου δεν μπόρεσε να ξαναδουλέψει στο εργοστάσιο, αλλά ούτε και να πιει ξανά αναψυκτικό.

Παρ´ όλο που το ατύχημα δεν ήταν σοβαρό η Atago ένιωσε να χάνει ένα μέρος του σώματός της για πάντα, καθώς το κομμάτι δέρματος δεν βρέθηκε ποτέ.

Όπως όταν χάνουνε κομμάτια του εαυτού μας, της ψυχής μας και του σώματός μας σε σχέσεις με ανθρώπους…μεταφορικά αλλά ίσως και κυριολεκτικά.

Έχοντας χάσει ένα κομμάτι της για πάντα, παρατηρόντας συχνά-πυκνά το κενό στο δάχτυλό της, περιπλανιέται σε μια κοντινή πόλη. Ο δρόμος την οδήγησε στο παλιό οικοτροφείο θηλέων που λειτουργούσε πλέον ως εργαστήριο δειγμάτων.

«Ζητείται υπάλληλος γραφείου»

Η ατμόσφαιρα του βιβλίου αλλάζει και αρχίζει να δημιουργεί εικόνες και μυρωδιές διατηρητέας εγκατάληψης σε φόντο κυρίως ασπρόμαυρο και μουντό. Τα χρώματα και το φως εισχωρούσαν στη φαντασία μου ελεγχόμενα από εδώ και πέρα, κυρίως σαν μικρά διαλείμματα για αναπνοές πριν την επόμενη βουτιά σε θολό νερό.

Ο Κος Ντεσιμάρου, ο δημιουργός των δειγμάτων, μια φιγούρα απόκοσμα απόμακρη, σαν ψεύτικη. Όσο κι αν η Atago θεωρούσε το βλέμμα του εντυπωσιακό, εγώ το φανταζόμουν ψυχρό, κενό κάθε συναισθήματος.

Το δώρο του σ´αυτήν, ένα ζευγάρι αψεγάδιαστα παπούτσια, τόσο όμορφα που δεν μπορούσε να τα αποχωριστεί. Όσο όμως τα φορούσε τα συνήθιζε και δεν ένιωθε τον πόνο που της προκαλούσαν καθώς κατάπιναν τα πόδια της, την μόνη ελπίδα σωτηρίας της.

Οι αλληλεπιδράσεις της Atago με τους πελάτες του εργαστηρίου, καθώς και με τον ίδιο τον Κο Ντεσιμάρου θα ξυπνήσουν τη σκιά. Μια σκιά που θρέφεται από τα σκοτεινά της συναισθήματα και την επιθυμία διατήρησης μιας συνθήκης αναλλοίωτης στον χρόνο.

Μια μέρα, σαν όλες τις άλλες, θα αποφασίσει να ανοίξει την πόρτα του εργαστηρίου του Κου Ντεσιμάρου και να κατέβει στο υπόγειο όπου φτιάχνονταν τα δείγματα. Σ´αυτό το δωμάτιο δεν είχε μπει ποτέ…και τώρα που άνοιξε το πόμολο υπήρχε πολύ συγκεκριμένος λόγος. Η δημιουργία του δικού της δείγματος…

Το βιβλίο παρ´όλο που είναι μικρό, και διαβάζεται γρήγορα, έχει πολλές παραβολές οι οποίες μπορούν να ξυπνήσουν διαφορετικά συναισθήματα στον κάθε αναγνώστη, ανάλογα με τις εμπειρίες του. Ίσως αυτό να αποτελεί μια συναισθηματική δυσκολία ολοκλήρωσής του.

Ο τρόπος γραφής του είναι μοναδικός. Η έμφαση σε λεπτομέρειες του περιβάλλοντος μεταφέρουν εξαιρετικά το ύφος που θέλει να δημιουργήσει η συγγραφέας. Για μένα ήταν η εισαγωγή μου στην ιαπωνική λογοτεχνία.

Αν επιλέξετε να το διαβάσετε μοιραστείτε τις σκέψεις σας στα σχόλια κάνοντας subscribe στη σελίδα!

xx